Als kind speelde Marc van den Bos (23 jaar) in speeltuin Gerard Dou / Huizum-West. Twintig jaar later coördineert hij de renovatie van het clubgebouw van ‘zijn’ vereniging. Het project bleek enorm, maar de vrijwillige assistent- penningmeester beet zich er met plezier in vast. “Een plek creëren waar iedereen graag komt, dat geeft voldoening.
De renovatie van het wijkgebouw van de speeltuin stond al in 2012 op het lijstje van gemeente Leeuwarden, de eigenaar van het pand. Het gebouw stamt uit 1986 en was ernstig gedateerd. Verduurzamen en zorgen voor een energieneutraal gebouw was de prioriteit van de gemeente – zo kwamen er al snel zonnepanelen. De speeltuinvereniging zelf wilde vooral het oubollige imago aanpakken. “En behoeftes veranderen”, weet Marc. “Ons gebouw heeft een wijkfunctie. We delen het
pand met de biljartclub en je kunt het huren voor een vergadering of feest. 70% van de activiteiten zijn vanuit clubs van de vereniging zelf, zoals de kinderactiviteiten, de naaiclub en schilderclub. Om iedereen een goede plek te geven, wilden we bijvoorbeeld de zalen omwisselen en de bar een centrale locatie in de grote zaal geven.”
ONGEZELLIG
Na veel gesprekken ging in 2017 de renovatie van start. Het grootste gedeelte van de verbouwing viel onder de verantwoordelijkheid – en budget – van de gemeente. “Kleinere dingen waren voor onszelf”, vertelt Marc. “We wilden bijvoorbeeld graag een schuifpui naar de speeltuin. Die was voor onze rekening.” Na tegenslagen met de vloer, konden in november de clubs het gebouw weer in. Eind goed al goed? “Nog niet helemaal”, lacht Marc. “Het echte werk voor de vereniging begon eigenlijk toen pas.” Want al snel bleek de prachtig gerenoveerde grote zaal allesbehalve praktisch.
“Een betonnen gebouw klinkt hol. Als er meerdere groepen in de zaal zaten, werd het door de echo onverstaanbaar. En wanneer er juist maar een paar mensen waren, was de grote ruimte hartstikke ongezellig.” Om de renovatie écht af te maken, startten Marc en zijn medebestuursleden met het project herinrichting. Na een feedbackronde met alle vrijwilligers en mensen die het wijkgebouw gebruiken, bleek de lijst om aan te pakken lang. En kostbaar. “Om de akoestiek te verbeteren waren hele dure platen nodig. Onze tafels waren 15 jaar oud. Die wilden we graag vervangen. We kozen, ondanks dat die duurder zijn, voor kwalitatief goede tafels. Dan gaan ze even mee.” De vloer in de hal werd aangepakt en nieuwe stoelen kwamen op de wensenlijst. Omdat gebruikers een huiselijke sfeer zo mistten, besteedde het team veel aandacht aan aankleding als gordijnen en moois voor aan de muur.
ERVARING
“Het lijken allemaal kleine dingen. Maar alles samen werd het een heel groot project”, blikt Marc terug. En was er bij de eerdere renovatie een aannemer, nu moest de vereniging alles zelf doen. “We hebben best handige mensen, maar dit is even iets anders.” Vooral in het contact met bedrijven bleek het lastig dat je als vrijwilligersclub bepaalde ervaring mist. “Het allerbelangrijkste voor ons waren twee schuifwanden waarmee je de grote zaal kon splitsen in meerdere ruimtes. Het bedrijf dat de eerste schuifwand leverde, beloofde dat hij geluidsdicht zou zijn. Toen-ie er eenmaal inzat, was de geluidsdemping nihil. Dan zit je toch met een stel leken in het bestuur. Je bent zó afhankelijk van de expertise en eerlijkheid van een producent. Sindsdien lieten we dit soort beloftes vastleggen in de offerte.”
Marc trok de kar van de herinrichting. Hij hakte knopen door, vroeg offertes aan en benaderde fondsen. Allemaal naast zijn studie Hospitality Management én zijn werk. “Ik ben graag bezig. En het geeft een goed gevoel dat je iets doet voor de maatschappij. Zeker in deze coronatijd zien we hoe belangrijk verenigingen als de onze zijn. Als je dan een plek kunt creëren waar iedereen ook graag komt, geeft dat een hoop voldoening. En ik was er niet elke avond bezig hoor, gelukkig hebben we het project over een langere tijd verspreid.”
GOOGELEN
Na een jaar praten was in 2019 het projectplan klaar. Prijskaartje van de herinrichting: € 30.000. “Dit is voor een vereniging heel veel geld. Zelf financierden we € 6.000, voor het overige deel moesten we fondsen aanschrijven.” Marc benaderde er zeven, zes voorstellen werden gehonoreerd. Een knappe prestatie! “Ik dacht, ik zet hoog in. We begonnen dus bij de grootste fondsen en dienden een projectaanvraag in bij het Oranje Fonds en het VSBfonds.” Samen kenden deze fondsen de helft van het benodigde bedrag toe. Vervolgens keek Marc naar kleinere, lokale fondsen. “In de gemeente en provincie zijn vaak veel fondsen die jou willen financieren. Denk ook aan stichtingen vanuit erfenissen van mensen. Je moet de lijntjes een beetje weten. En veel googelen.” De zoektocht naar fondsen kost dus tijd, het indienen van je aanvraag ook. “Elk fonds legt ergens anders de nadruk op. Naast je algemene projectplan maak je dus eigenlijk heel veel versies van je plan. Gelukkig kun je tussentijds opslaan”, grapt hij. “Ik ben zelf nogal van het doorpakken. Maar hierin is geduld een schone zaak. Ook omdat de doorlooptijd van sommige fondsen zeker twee maanden is.”
Nadat de financiering binnen was, gaf het bestuur akkoord op de offertes en werd in januari 2020 al het wachten beloond: het inrichten begon. “We togen naar de IKEA voor sfeerverlichting en deden het schilderwerk. Wat we zelf konden, deden we zelf. Een vrijwilliger van ons is handig met elektra, een ander was net gepensioneerd als timmerman en stopte heel wat tijd in de nieuwe lambrisering. Het kostte ons zaterdagen, maar het was daarmee echt een gezamenlijk project.”
Het prachtig ingerichte wijkgebouw was nét klaar voordat de corona lockdown alles stillegde. “We hebben het gelukkig nog aan iedereen kunnen laten zien. De feestelijke opening moest helaas wachten. Die doen we deze zomer. We zijn nu bezig met fondsenwerven voor nieuwe speeltoestellen. Als die er staan, vieren we het feest in één keer.”
